Lëviz shpesh me makinë dhe kuptoj e respektoj shumë punën e palodhur që kryejnë policët. Nuk më ka ndodhur, të paktën deri para disa ditësh, të dialogoj me ndonjë polic për gjobën e marrë që, për hir të së vërtetës, kanë pasur lidhje, kryesisht, me ndonjë parkim të gabuar. Dy minuta të mbyllësh makinën dhe gjoba flakërin në xhamin e saj. Veçanërisht nëse zotëron ndonjë makinë modeste – unë jam rasti. Gjithsesi, një polici rrugore efikase në krye të detyrës, ndonëse selektive, por përsëri respekte! Jemi lodhur aq shumë me mungesën e ligjit dhe të vigjilencës së policisë, sa marrjen e pagesën e gjobës, sigurisht me doza të shumta ironie, e shoh edhe në një aspekt tjetër: të paktën janë në krye të detyrës. Por nuk është ky thelbi, sepse sikundër thashë më parë, respektoj punën dhe rregullin.
Thelbi fillon para disa ditësh, kur pata “fatin e keq” të jem makina e gjashtë që kalon semaforin te ura e Lanës, sa kalon ish-hotel “Dajtin”, për të hyrë në atë segment të unazës që të çon në rrugën e Elbasanit dhe një punonjës i policisë rrugore më bën shenjë e kërkon të hap krahun. E sigurt se nuk kisha shkelur asnjë rregull qarkullimi, pres të më thotë arsyen e ndalimit. Pa lëvizur nga vendi, hap xhamin. Por polici, përpara se të flasë me mua, kërkon me radio, nga qendra, nëse kisha gjoba pa paguar. Mbasi u kalua kjo pengesë, më thotë: “Ke hyrë me të kuqe!”. Pa komentuar mënyrën se si u tha, përgjigja ime ishte e prerë: Jo, isha direkt pas makinës tjetër. Kështu thoni ju të gjithë, vazhdoi i njëjti ton i pakomentuar më sipër, por me disa oktava më lart. Nëse thoni se kam hyrë me të kuqe, më bind, i them. Unë jam e sigurt që jo, por … Shumë i kënaqur që më kishte çuar tamam aty ku ai ishte ekspert, më thotë: “Je makina e gjashtë që kalon semaforin. Semafori hapet aq sa mund të kalojnë pesë makina. Prandaj ke hyrë me të kuqe. Dokumentet…”
Është e panevojshme, mendoj, të vazhdoj të ilustroj ritualin e dorëzimit të dokumenteve e të verifikimit nga ana e tij, por është shumë e dobishme për një njeri normal të gjejë fillin e arsyetimit të këtij punonjësi të policisë rrugore. Jam dakord, – i thashë, që të më thuash se kam hyrë me të kuqe sepse ju patë semaforin e ndezur me të kuqe dhe unë që hyja pa e respektuar, por refuzoj të pranoj se jam makina e gjashtë dhe prandaj kam shkelur rregulloren e qarkullimit. Duke qenë se kam dhënë fizikë shumë vite në shkollë të mesme dhe kapitulli i kinematikës ka qenë një nga më të dashurit e mi, për një çast mendova t’i shpjegoja edhe elementë të tjerë që mund të ndikojnë te numri i makinave që mund të kalojnë për një kohë të caktuar në një rrugë të caktuar, sikundër janë shpejtësia e secilës prej tyre, madhësia e makinave, gatishmëria e makinës së parë për të hyrë ose jo tamam në çastin e ngjyrës jeshile të semaforit etj., etj., por të gjitha njohuritë e mia dhe të gjithë shkencëtarëve e dijetarëve që ishin lodhur aq shumë për të na i bërë të qarta avulluan, në çast, nga pragmatizmi dhe siguria e tij, të cilat i përforcoi edhe me deklaratën: Jam gati të shkoj deri në Gjyqin e Hagës për këtë që po them.
Zot fale! Dhe bashkë me të, të gjithë ata që i kanë thënë numëro pesë makina dhe ndal të gjashtën. Deri në Hagë, për këtë?! Jo, nuk isha dakord të shkoja deri në Hagë dhe ja bëra me dije.
